فعالیت وی در عرصه سینما با ساخت فیلمی کوتاه بنام "انتشار"، در سال 1968 ادامه یافت و یک سال بعد اثر برجسته ی خویش، "رستاخیز یک جنایت"، را بر اساس داستانی از "ژان لوپ پاسک"، خارج از چارچوب تریلرهای همدوره اش، درباره ی قتل مهاجری که از آلمان بازگشته، بدست همسرش و معشوقه ی وی را به تصویر کشید . مشی و سبک ایدئولوژی پدیدار در بطن داستان، فیلم را از همنوایی با سایر ساخته های معاصرش در سینمای یونان به کلی دور می نمود . آنجلوپلوس در این اثر بیش از خود جنایت به عوامل و حوادث پیرامون آن مانند مفاهیم، معانی و دلایل متصل و منحصر به فرد در تحقیقات و بازجویی ها علاقه نشان می دهد . فیلم برنده ی جایزه ای از فستیوال "d’Hyeres" شد و در برلین به عنوان سر آغازی از دقت منتقدان به آثار آنجلوپلوس مورد توجه قرار گرفت .

   پس از "رستاخیز یک جنایت"، آنجلوپلوس سه گانه ای را بر اساس تاریخ معاصر یونان را جلوی دوربین برد . "روزهای 36" به دورانی پیش از انتخابات می پردازد که همزمان با آن ژنرال "متاگزاس" حکومت استبدادی خویش را تحمیل می نماید . فیلم پیرامون انزوای یکی از اعضای مرتجع پارلمان است . حکومت به دفعات از خود تردید نشان می دهد ولی سرانجام گروگان گیر داستان کشته شده و این قتل پیام از سرکوبی هایی بیش از پیش دارد . "بازیگران پی سپار (دوره گرد)"، تولید 1975، در جشنواره کن جایزه منتقدان بین الملل، FIPRESCI، را از آن خود کرد . این ساخته خود را به عنوان اثری مطرح در سینمای نوین معرفی نمود، که پیرامون سفر دسته ای از هنرمندان در یونان، از 1939 تا 1952، می باشد . فیلم با تکیه بر خاطرات اجتماعی، تعمداً و به صورتی سنجیده اصول ترتیب زمانی را زیر پا گذاشته و حتی می توان گفت از وقایع اخیر آغاز شده و به گذشته ی مهیج راه پوییده است و دوران دیکتاتوری "متاگزاس"، اشغال آلمان ها، مقاومت یونان و استعدادها و گرایش های گوناگون آن، غلبه و پیروزی سلطنت، جنگ های غیر نظامی، شکست کمونیست ها در 1949 و انتخابات 1952 را در بر می گیرد .

   اعضای دسته ی هنرمندان به عنوان شخصیت های قصه ی مردمی و عامی پسندی که به نمایش آن مبادرت می ورزند، با تکیه بر روانشناسی و طرز فکر هر شخصیت داستان و با توجه به دوره ی تاریخی، در باب ارتباطشان با یونان و سیر تکاملی آن، از سطوح و موقعیت های متعدد، برای یکدیگر شرح داده و نقل می کنند . آن ها دارای نام های برجسته ای از " آتریدا " هستند .

   آنجلوپلوس برای نخستین بار در تاریخ کوتاه سینمای یونان، تاسوس گودلیس، اثری که تلاشی صادقانه و آرزومند برای به نمایش در آوردن رنج های یونان معاصر دارد، را شرح می دهد. کنایه هایی به آتریدا هدایت هایی به بیننده ارائه کرده و وی را دعوت به نگاهی به تاریخ اخیر یونان، چه از لحاظ سیاسی و چه از دید اجتماعی، در نور تقدیر و سرنوشت جهان، که ریشه در دوران دیرین و کهن دارد، می نماید .

   ابعاد تراژیک و حزن انگیز شخصیت ها در تضاد و کشاکشی که آن ها را در برابر قدرت سیاسی حکمران در گود مبارزه قرار می دهد، مشاهده می شود .

   با این نقاشی آبرنگ چهار ساعته و پس از آن "شکارچیان"، ساخت 1977، که با کشف بدن یک سرباز پارتیزان توسط شش شکارچی آغاز می شود و معرف داستان تاریخ سیاسی یونان در سال های 1949 تا 1977 می باشد، برخی از نشانه های ثابت سبک شناسی، نگارشی و موضوعی سینمای آنجلوپلوس از جمله وزن و ارزش تاریخ، محک قدرت، فضای تئاتر گونه، به شکلی متکی به نفس و بی تفاوت نسبت به گروه، عدم پذیرش داستان سرایی قراردادی در حمایت از گونه ای که به عمد کنار گذاشته شده، با دوربین های ثابت و شات های متسلسل بلند که پدید آورنده حس تناوب زمان می باشد، بنا نهاده گشت .

   در 1978 آنجلوپلوس به عضویت هیئت ژوری فستیوال فیلم برلین درآمد و دو سال پس از آن بار دیگر در اثری تاریخی به نام "اسکندر کبیر"، تولید 1980، قدرت خود در فیلمسازی را به رخ همگان کشید. داستان مستبدی که با تغییر مسیر شاهراه قرن، رویای حکمرانی در قالب ستمگری توانمند را در سر می پروراند . شخصی عام زاده که به دست عامه نیز نابود گشت .

   پس از ساخت مستندی کوتاه، در 1982، در آتن، آنجلوپلوس با بازگشت به آکروپولیس همکاری خود را برای نخستین بار با تونینو گوئرا، شاعر و نمایشنامه نویس برجسته، آغاز نمود . اثر آن ها که "سفر به سیترا"، 1984، نام داشت، در فستیوال کن، جایزه ی منتقدان بین الملل برای بهترین داستان را برنده شد . فیلم به زندگی و هدف فیلمسازی می پردازد که قصد ساخت فیلمی در رابطه با پدر خود و شخصی که پس از سی سال تبعید به شوروی  اکنون به سرزمین مادری اش بازگشته را دارد . طیاین روایت، از اجتماعی سخن رانده می شود که به ظاهر تمامی معنویان در آن ناچار به تبعیدند و آنجلوپلوس عموما در آن بیداری و وارستگی خویش را با یونان دموکراتیک بیان می دارد . در این اثر تلاش برای جستجوی هویت، که عمیقا توسط آنتونی نشاندار گشته بود، جایگزین مطالعه ی جمعیت می گردد . سفر، و اغلب به شکل بازگشت به خانه و تعیین مرز، پایه ی نوشته های خالق اثر به نظر می رسد .

  پس از "سفر به سیترا" و در سال 1986، آنجلوپلوس فیلمی را درباره پیرمردی است که خانواده اش را ترک گفته و اکنون در تنهایی خویش بسر می برد، تحت عنوان "پرورش دهنده ی زنبور عسل" کارگردانی کرد. پس از این اثر و در سال 1988، آنجلوپلوس اثری با عنوان "چشم اندازی در مه" جلوی دوربین خویش برد. موضوع این فیلم که درباره سفر دو کودک در پی پدری خیالی است به مثابه نگاره ای از آزمایه ی دنیایی بی سو و فاقد روح می ماند که تنها چشم نابغه ای چون آنجلوپلوس قادر به تماشای آن است. بعدها که تئو آنجلوپلوس برنده ی شیر نقره ای ونیز شد، برای آشکار ساختن احساس خود، بیانی روشن از کاراکتر ارستس، شخصی که در "بازیگران پی سپار" دو قهرمان فیلم را ملاقات می کند، داشت .

   فیلم بعدی وی، "گام معلق لک لک"، محصول 1991، در مرز دو کشور خیالی و موهوم، در قلب روستایی پر از مهاجر به وقوع می پیوندد . جایی که یک روزنامه نگار گمان می کند، سیاستمداری که به نحوی اسرارآمیز ناپدید گشته را یافته است. با این اثر آنجلوپلوس انعکاس اندیشه ی تلخ خویش در رابطه با فقدان نقاط عطف در دنیا، از زمان تخریب دیوار برلین را آغاز می کند.

   در 1994، وی فیلمبرداری "نگاه خیره ی اولیس" را در کشورهای منطقه بالکان آغاز نمود . انرو هورتن در نوشته اش در رابطه با این اثر، با بازی هاروی کیتل می گوید : « " نگاه خیره ی اولیس " یک سه گانه ی ادیسه وار است . در یک سطح جستجویی بر ریشه های سینمای بالکان و به واقع خود سینما می نماید . همچنین سفری به تاریخ بالکان و به نحوی برجسته در بر دارنده ی تراژدی مداوم بوسنی است . و در پایان سفر منحصر به فرد مردی به اعماق زندگی، عشق ها و از دست رفته هایش را به تصویر می کشد . »

   " نگاه خیره ی اولیس " جایزه ی با ارزش هیات ژوری و منتقدان بین الملل و عنوان فیلم سال اروپا را یدک می کشد . آنجلوپلوس در پروژه ی برادران لومی یر به مناسبت صد سالگی سینما نیز همکاری نمود .

   تئو آنجلوپلوس بالاخره با ساخته ی بعدی خود، "ابدیت و یک روز"، نخل طلای خواستنی کن را بدست آورد و یونان را در مراسم جوایز آکادمیک امریکا مطرح ساخت . مایکل ویلمینگتون، "ابدیت و یک روز" را  مطالعه ی مسحورکننده ی بصری سفر نگارشگری سالخورده، در حال و گذشته  تعریف کرد. در حالیکه دیوید استراتن در ورایتی، " VARIETY "، نوشت : « "ابدیت و یک روز" نشان می دهد که تئو آنجلوپلوس سبک و زمینه ی کاری خود را می پالاید . درست مانند فیلم سازان بزرگ دیگر که دوباره زمینه های مشابهی را کاوش کرده اند، پس آنجلوپلوس با یکی از شفاف ترین، درخشان ترین و همچنین عاطفی ترین سفرهای بدین سان طولانی خویش، درهای جدیدی گشوده و رشد نموده و پیش می تازد . »

   پس از موفقیت "ابدیت و یک روز" آنجلوپلوس به مدت شش سال فیلمی نساخت تا اینکه سر انجام در سال 2004 اثری باشکوه با درون مایه ای نوستالژیک به نام "دشت گریان" را کارگردانی کرد. این فیلم از حیث درون مایه و قدرت کارگردانی در چنان مرتبه ای به سر می برد که آنجلوپلوس عنوان تریلوژی یا سه گانه را بر آن نهاد، چراکه معتقد بود که اثرش ساخته ای است که در آن واحد در بردارنده هر سه عنصر یک سه گانه یعنی فاجعه، تهوع و تحول است. "دشت گریان" دورنمایی از سی سال تاریخ سرزمین یونان است که آنجلوپلوس به شکلی سمبلیک آنرا در قالب زندگی دخترکی بینوا و درمانده به نام النی آورده است. النی به نوعی گوشه ای از حوادث و پیشامدهایی است که در فاصله سالهای 1919 تا 1949 در یونان اتفاق افتاد. وقایعی چون هجرت، برادر کشی، نسل کشی، غربت و مانند اینها که در آن سالها بر سر مردم آن منطقه آمد.

نگره ای بر مخلوقات آنجلوپلوس

داستان فورمینکس (Forminks Story)

نویسنده و کارگردان: تئو آنجلوپلوس / محصول: 1965، یونان

   فیلمی پیرامون یک گروه راک یونانی به نام FORMINX، برای معرفی آن ها و کمک به تورشان در امریکا، به امید آنکه این گروه به جایگاهی بین المللی برسد، که با لغو تور و عدم ارائه ی مناسب کمک های مالی هیچگاه پایان نیافت .

انتشار (Broadcast)

نویسنده و کارگردان: تئو آنجلوپلوس / فیلمبردار: جورجوس آروانیتیس / تدوین: تاناسیس آروانیتیس / بازیگران: تئودوروس کاتسادرامیس، لینا تریانتافیلو، نیکوس ماستوراکیس، میرکا کالادزوپلو / محصول: 1968، یونان / مدت زمان: 23 دقیقه. سیاه و سفید

 گروهی از خبرنگاران، سرگردان حول آتن چرخیده و تعریف عابران را از « مرد آرمانی » یا ایده آل می پرسند . بر اساس اطلاعات به دست آمده و شواهد عینی آن ها در پی فردی هستند که فرمی را پر کرده و دارای تمام مشخصات آن باشد . بالاخره آن ها چنین شخصی را پیدا می کنند، و به وی اطلاع می دهند که به عنوان "مرد ایده آل" انتخاب شده و برنده ی یک جایزه است . همچنین در یک شو که برای وی ساخته شده ظاهر خواهد شد . و در همین راستا با یک "ستاره ی دلفریب سینما" نیز ملاقات خواهد نمود . خبرنگاران تکه ای کاغز به وی می دهند و از وی می خواهند آن را بخواند، که مربوط به ملاقات او با « ستاره ی دلفریب » است، که البته هیچگاه به وقوع نمی پیوندد ...

رستاخیز یک جنایت (Resurrection of a Crime)

کارگردان: تئو آنجلوپلوس / فیلمنامه: تئو آنجلوپلوس، استراتیس کاراس و تاناسیس والتینوس / فیلمبردار: جورجوس آروانیتیس / تدوین: تاکیس داولوپلوس / بازیگران: تولا استاتوپلو، یانیس توتسیکاس، میکالیس فوتوپلوس، تانوس گرامنوس، آلکساندروس آلکسیو، تئو آنجلو پلوس،یس ساماندیس / محصول: 1970، یونان / مدت زمان: 110 دقیقه، سیاه و سفید

   فیلم بر اساس رویدادی حقیقی، قتل کارگری یونانی به دست همسرش که پیشخدمتی النی نام است و معشوق وی کریستوس، شکل می گیرد . کریستوس مدارک مربوط به بازگشت مرد به آلمان را دستکاری می کند . ولی با مظنون شدن خواهر خوانده ی مقتول به آن ها هر یک دیگری را به جنایت متهم می کند . در واقع در این فیلم زنی شوهر خود را با همدستی معشوقش که تنهایی وی را در غیاب شوهر پر کرده، پس از بازگشت به خانه بعد از عدم حضور طولانی می کشد . کوستاس گوسیس، که اخیرا به سرزمین مادری خویش بازگشته، از کشتزار، بیل به دوش باز میگردد . در باغ جلوی خانه را باز کرده و همسرش را می خواند : النی ! جوابی نمی شنود . دلیل آن : او خود را پشت در آشپزخانه همراه مرد دیگری، کریستوس، یک شکاربان، معشوقی که در غیبت همسر برای خود گرفته، پنهان نموده است . درست در لحظه ای که کوستاس در حال عبور از آستانه ی در می باشد، مورد حمله قرار گرفته و خفه می شود . با وجود تمام احتیاط آن ها، خویشاوندی از مرد به آن ها بد گمان شده و به پلیس اطلاع می دهد . جنایتکاران به جرم خود اعتراف می کنند .

   این اصرار بر تکرار ابتدای ماجرا سبکی است که انجلوپلوس در بیان اثر انتخاب کرده و از نقطه نظرهای به گونه ای مشابه و به سبب تاکید به آن می پردازد . " نوسازی " در واقع تست های دادرس است درباره ی اینکه نقشه ی قتل از طرف که بوده، گرچه قاتل واقعی هرگز مشخص نمی شود، و تنها یک گروه تلویزیونی (از جمله خود کارگردان) مدارکی اجتماعی و شاید غیر حقوقی در رابطه با جنایت و روستا می سازد . از همان صحنه های نخستین، مخاطب می داند که چه کس، چطور و به دست چه شخصی کشته شده است . فیلم با شروع ماجرا، بازگشت شوهر، پایان می یابد، تا بر بخشی که دارای گسیختگی است، تاکید نماید .

   "رستاخیز یک جنایت" از رویدادی حقیقی، یک قتل محلی، به عنوان نقطه ی عزیمت و شروع برای انهدام امری بسیار مهمتر، مرگ و نابودی یک دهکده، و حتی کل دنیا، سود می جوید. در جایی از این فیلم آمده است که " در روزهایی دیرین این روستا بسی بهتر می نمود . کارهای بسیاری در اطراف یافت می شد . اکنون جوان ها در حال ترک آن هستند . تنها ما سالخوردگان مانده ایم . و به زودی ما نیز خواهیم مرد و دهکده خالی خواهد گشت و خالی گشتن روستا برای شهرها نیز خوشایند نخواهد بود."

خود آنجلوپلوس درباره این فیلم می گوید که: "چیزی که می خواهم رخ دهد ؟ تنها می خواهم زندگی ما، اینجا، رنگ و بوی انسانی بیشتری به خود گیرد . ما نیاز داریم که به چنین مکان هایی بازگردیم و بیش از این از انچه برای زندگیمان مهم و درست است، بدانیم"

روزهای 36 (Days of 36)

کارگردان: تئو آنجلو پلوس / فیلمنامه: تئو آنجلو پلوس، پترس مارکاریس، استراتیس کاراس و تاناسیس والتینوس  / فیلمبردار: جورجوس آروانیتیس / موسیقی متن: جورجوس پاپااستفانو / تدوین: واسیلیس سیدوپلوس / بازیگران: جورجوس کریتسیس، کریستوفوروس کیماراس، تاکیس دوکاکوس، کوستاس پاولو، پترس زارکادیس، کریستوفوروس نزر / محصول: 1972، یونان / مدت زمان: 110 دقیقه، رنگی

   یکی از اعضای انجمن بازرگانان، در صفوف کارگران، به قتل رسیده و یک مخبر سابق پلیس، سوفیانوس، به اتهام قتل وی دستگیر می شود . متهم به واقع در دردسر است . شخصی که قبلا فروشنده ی مواد مخدر بوده و برای نفوذ و گیر انداختن همدستان خود توسط پلیس مورد استفاده قرار گرفته و پیش از قتل به قید ضمانت آزاد است . وی در زندان با یکی از اعضای محافظه کار مجلس و کسی که با او روابط همجنس گرایانه داشته ملاقات می کند . زندانی با استفاده از یک اسلحه ی قاچاق سیاستمدار را گروگان گرفته، و موقعیت و افتضاح مضحک و در عین حال پیچیده ی رو به افزایشی برای عوامل حکومت پدید می آورد . دستگاه حاکم خود را در مخمصه ای ظریف می یابد ؛ اگر گروگان را آزاد نسازند، حمایت محافظه کاران و اگر آزاد سازند حمایت دموکرات ها را از دست می دهند . آن ها ناچار به معامله در شرایطی که برایشان قابل کنترل نمی باشد، هستند . و زمانی که رایزنی ها و تهدیدها اثر بخش به نظر نمی رسد، سعی در نابودی سوفیانوس می نمایند . در ابتدا با عمل شلخته و بی سر و سامان، مسموم ساختن ناشیانه ی زندانی، و در نهایت به وسیله ی گلوله ای که یک توسط خبره برای پایان دادن به مخمصه، شلیک خواهد شد .

   دستور بالاخره اجرا می شود ؛ اما دو واقعیت مسلم از نگاه انجلوپلوس به تاریخ یونان به مثابه یک پرتره، در این فیلم پدیدار می شود . نخست حکومت سست و فاسدی است که تنها اقدام یک دزد آن ها را تا پرتگاه سقوط پیش می برد و دوم تصویر ناشایستی از این مفهوم که در نهایتتنها راه حل را آدمکشی می دانند. خود آنجلوپلوس اثرش اینگونه تعریف می کند که: "در ترکیب فکری فیلم، حکومت استبدادی مجسم شده است . سکوت گرانبار و تحمیل شده یکی از شرایطی بود که تحت آن به فعالیت مشغول بودیم . فیلم ... در مسیری پیش رفت که بیننده پی خواهد برد که اثر درگیر و پیچیده با سانسور است."

بازیگران پی سپار (The Traveling Players)

نویسنده و کارگردان: تئو آنجلوپلوس / فیلمبردار: جورجوس آروانیتیس / موسیقی متن: لوکیانوس کیلایدونیس / تدوین: تاکیس داولوپلوس، جورجوس تریانتافیلو / بازیگران: ایوا کوتامانیدو، آلیکی جورجولی، استراتوس پاچیس، ماریا واسیلیو، وانجلیس کازان، پترس زارکادیس، کیریاکوس کاتیوانوس، یانیس فیریوس / محصول: 1975، یونان / مدت زمان: 230 دقیقه، رنگی

   "بازیگران پی سپار" در باب نمایش هایی است که هرگز بی دخالت و توجه به حکومت های ساقط شده، انفلاب های بی نتیجه و تمامی جریان های معطوف تاریخ روشن نخواهد گشت ...

   این فیلم در ارتباط با دنیایی است که خارج از دیدگاه نمایش پنهان گشته و حتی با آن مخالفت کرده و تغییرش می دهد . اشاراتی به وراروی زمان است ... و تمام این ها وجه تمایز و برتری اثر می باشد ؛ تاریخ و دوران معصر بر نیرومندی ان می افزاید؛ و نحوه ی اجرا به آن زیبایی می بخشد.

   این جمله ای است که مایکل ویلمینگتون درباره این اثر ماراتن گونه آنجلوپلوس بیان کرده است و خود می تواند گویای درون مایه اصلی فیلم باشد.

   "بازیگران پی سپار" با قراین حماسی است. وقایع در سال های 1939 تا 1952 رخ می دهد. و به شکلی منحصر به فرد و اغلب به صورت رویدادهایی توضیح ناپذیر و تابلو مانند، حاشیه نوشت هایی تک سخنی، بوسیله ی شعارهایی بر دیوار و یا نغمه ها به تصویر کشیده می شود. اثر با تمرکز بر دسته ای از هنرمندان دوره گرد، که چهارده سال از زندگی خود را سرگردان در ایالات، شهرها و روستاها با به نمایش درآوردن ملودرامی از داستان های روستایی سده ی نوزده، زندگی دختر روستایی چوپان، می گذرانند، تاریخ دوره ای از آشفتگی ها و اغتشاشات را نمایان می سازد. گروه هیچگاه نمایش را ترگ نمی گویند و گوسفند بی حرکت حک شده بر پشت جامه ی آن ها، خیره به زایش خونریزی و اضطراب می نگرد . گذر تاریخ در وقایعی شاخص طنین انداخته یا در مظاهر خلاصه می شود. این قوم بیچاره، محزون، کهن و اغلب گرسنه که روابطشان بر اساسی خانوادگی از اقامتگاه آتروس است، از چرده های سیاسی متفاوتی اعم از همدستان فعال نازیسم (آئجیستوس)، فرصت طلبان (کریسو تمیس)، میهن پرستان یونان مرکزی (آگاممنون)، بی گرایشان سیاسی (کلیتمنسترا)، و ایده آلیست های چپ گرا (الکترا)، تا پارتیزان های کمونیست (اورستس) تشکل یافته اند و این نقش ها را در قالب های اسطوره واری چون ژنرال سرگردان، زن بی وفا و پسر خائن و کینه توز بر گردن می گیرند . دسته در این سفر از میان تشنج و آشوب های پلید و پایدار، ناخودآگاه فعالیت هایی محدود به چرخه ای تراژیک را آغاز می نمایند ...

نظر آنجلوپلوس درباره این فیلمش بدین گونه است:

   مردم یونان صخره هایی بی جان را نوازش کرده و پرورانده اند . من تلاش نمودم اساطیر را از ارتفاعات به زیر کشیده و یکراست بین مردم آورم

شکارچیان(The Hunters)

نویسنده و کارگردان: تئو آنجلوپلوس / فیلمبردار: جورجوس آروانیتیس / موسیقی متن: لوکیانوس کیلایدونیس / تدوین: جورجوس تریانتافیلو / بازیگران: وانجلیس کازان، بتی والاسی، جورجوس دانیس، مری کرونوپلو، لیاس استاماتیو، آلیکی جورجول، نیکوس کورس، ایوا کوتامانیدو / محصول: 1977، یونان / مدت زمان: 165 دقیقه، رنگی

  سال نو است . 1976 . در آبخستی از یونان، دسته ای از شکارچیان طبقه ی متوسط در گردگاه خود با جسدی مدفون در برف برخورد می کنند که سرما به طرز معجزه آسایی حفظش نموده است . از یونیفرمش پیداست که از هزاران پارتیزانی که در جنگ های داخلی کشته شده اند، می باشد . حال باید گروه شکارچیان زبده تصمیمی اتخاذ نمایند ...

   وقتی بدن سرباز را با نبش قبر خارج ساختند، جراحاتش شروع به خونریزی کرده و شکارچیان وی را به جستاری که ماجرا آغاز شده بر می گردانند .

   اثر، تفسیری گزنده از رویداد، و کنایه ای شگفت آور، با پا فشاری بر جنایات و گناهان راستی های یونان پس از جنگ، با ظاهری نمادین، از سری تابلوهایی است که در آن ها شکارچیان با گناهان پیشین خود روبرو می شوند . ترکیب شعری استعاری با بازسازی تاریخی که در آن هر یک از اعضا جمع شکارچیان، جسد را در تابوت به نظاره می نشیند : سرهنگ و همسرش، تاجر، افسر ارشد سابق پلیس، که هم اکنون ناشر است، پارتیزان سابق، که در حال حاضر پیمانکاری توانمند است، بازیگر زنی که با نازی ها همکاری داشته، نجیب زاده های درباری، همه و همه مجبور می شوند تا لیستی از فعالیت هایشان در دوران جنگ غیر نظامی ارائه دهند .

   سر انجام همه ی آن ها به فکر اعدامشان توسط پارتیزان ها می افتند و تلاش می کنند که از این خواب خارج شوند، اما جسد پارتیزان با کابوس مداوم آن ها دامن می زند . جسد را دوباره به خاک می سپارند و یکایک آن ها امیدوارند که گناهان خویش را نیز بدینسان به دست مرگ سپارند .

آنجلوپلوس "شکارچیان" را اینگونه توضیح می دهد:

   "شکارچیان" بازتاب نگاه مردی زاده ی من است به تاریخ یونان ؛ تاریخی آمیخته به سال های زندگی ام . این اثر، مطالعه ی باطن و وجدان تاریخی سوداگران و سرمایه داران یونان است . در یونان، طبقه ی صاحب قدرت و تصمیم گیرنده، از تاریخ می ترسند و بدانجهت آن را پنهان می کنند . " شکارچیان " با این پیش فرض آغاز می گردد.

اسکندر کبیر(The Great Alexander)

کارگردان: تئو آنجلوپلوس / فیلمنامه: تئو آنجلوپلوس، پترس مارکاریس  / فیلمبردار: جورجوس آروانیتیس / موسیقی: کریستودولوس هالاریس / تدوین: جورجوس تریانتافیلو / بازیگران: اومرو آنتونوتی، ایوا کوتامانیدو، گریگوریس ایوانلاتوس، میکالیس یاناتوس، لارا دمارکی / محصول: 1980، یونان / مدت زمان: 210 دقیقه، رنگی

 آنجلوپلوس در مصاحبه ای درباره این فیلم گفت که: "اسکندر کبیر" در بر دارنده ی دگرگونی یک شخص به ستمگری بی قلب است . هدف تنها معلول فاشیسم و استالینیسم نیست و هر گونه قدرتی را شامل می شود . نظریه ی بیان داشته شده در " اسکندر کبیر "، خطر تبدیل هر توانایی و قدرتی زیاد، صرف نظر از حسن نیت ابتدای آن، به استبداد است.

و در جایی دیگر گفته است که:

   مطالعه ماهیت مکتب قرن بیستمی از اسطوره، فریفتن، فساد و انحراف یک قهرمان سیاسی است که امتزاجی از دو شخصیت متفاوت می باشد ؛ ترسیمی از رویدادی نامدار از 1870 که فیلم آن را به قرن بیستم کشانده و به روز می نماید . " مگالکساندروس " ( اسکندر کبیر ) سارقی مسلح، از آن دسته که در سده ی نوزده یونان همه گیر شده بود، است . پوشیده در ردای معنویت، و با ظاهری افسانه وار از آزادی بخشی یونانی و شاه آرتور وار، و با پیکری بدانگونه که در 1453 افسانه اش از زمان تسلط ترک ها بصورت افسانه های شفاهی، قرن ها به یادگار مانده است . وی تبدیل به رهبری روحانی و اسرار امیز می گردد . قهرمان دسته ای از اشراف را دزدیده و آن ها را به روستایی کوهستانی، جایی که وی تلاش کرده بود مکانی برای گردهمایی یک گروه از هرج و مرج طلب های ایتالیایی بیابد، می برد . قهرمان اجتماعی در نهایت تبدیل به استالین سیرتی ناباورانه می شود ؛ بدانگونه که ستمگری نشاندار به سکوت تنها بر قدرت خویش می افزاید . اثر، نشانی از واقعیت محض می نماید، واقعیتی از ریشه های افسانه تا وعده های دروغین از قرن جدید ...

ایندو اظهار نظو از خود کارگردان به وضوح بیانگر لزوم ساخت "اسکندر کبیر" را روشن می سازد...

اما "آکیرا کوروساوا" کارگردان بزرگ ژاپنی به بهانه این فیلم اشاره مستقیمی به قدرت و نبوغ آنجلوپلوس در فیلمسازی می کند و اینگونه می گوید:

   آنجلوپلوس از طریق لنزها، همه چیز را در سکوت می نگرد. وزن سکوت و نیروی دوربین خیره و بی حرکت آنجلوپلوس ست که "اسکندر کبیر" را توانمند ساخته و قدرت جدا شدن از پرده را از بیننده می رباید. این شیوه ی فیلم سازی بسیار شخصی و ممتاز، و منحصر به فرد درعقاید وی، گرایشی از بازگشت به ریشه های سینما می نماید . و دقیقا همین عامل سبب به وجود آمدن  حس تازگی و قدرت می شود . همانطور که برای خود من دیدن این فیلم عمیقا لذت سینما به معنای واقعی آن را در پی داشت.

یک روستا، یک روستایی(One Village, One Villager)

   یونان . 1981 . 20 دقیقه . رنگی

کارگردان: تئو آنجلوپلوس / فیلمنامه: کوستاس رسوانیس / فیلمبردار: جورجوس آروانیتیس / تدوین: جورجوس تریانتافیلو

   مستندی مبنی بر مخمصه ی روستاهای یو

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: